Spojrzałem na nowo przybyłą z delikatnym uśmiechem na ustach.
- Witaj. - powiedziałem cicho, ale na tyle głośno by mogła go usłyszeć. - Nazywam się Zack, a to jest mój Elliot.
Podałem jej rękę czekając na odwzajemnienie gestu.
Mój pokemon wyszczerzył ostre kły w czymś co przypominało uśmiech.
- Bui, Bui! - powiedział szorstko - Bui, bui, bui, buuuizel!
Od razu poznałem, że ma ochotę powalczyć.
- Ech. Tobie tylko walki i treningi w głowię. - westchnąłem  utrzymując brak wyrazu na twarzy.

- Szybko! Unik i wodny puls w jego plecy.
Uśmiechnąłem się pod nosem, a mój pokemon miał w oczach rządzę wygranej.
Buizel zrobił unik. Podkręcił kilka razy Wodny Puls i rzucił w plecy przeciwnika.
---
Każdy z nas będzie decydował ile hp ( punktów życia) ma jego pokemon, ok?

- Dobra! Uwaga! Stalowy Ogon!
Buizel w pięknym stylu rozbija Kule Cienia, która rozpryskuje się jak mydlana bańka. Eevee kopnął Buizela z użyciem pazurów przez co ma on teraz bliznę na policzku.

Elliot: 90 hp
Eevee: ... ( zadecyduj)

- No dobra! Przyłóż się! Użyj Wodnego Pulsu i walnij w niego Stalowym Ogonem, żeby posłać go z większą prędkością!

Poczułem się zmieszany. Jak to ma złamaną rękę? Przecież była to zwykła bitwa pokemonów, a ja nie atakowałem specjalnie mocno. A może ten Eevee miał jakiś problem z kośćmi... A jeśli chodzi o przeziębienie. Hmm. Przecież ten pokemon prawie cały czas był pokeballu. A może to przez wodne ataki mego pokemona? Może Eevee zmoknął i coś go zawiało? Te myśli krążyły po mojej głowie, a ja stałem w otępieniu przyglądając się nowej znajomej.
- Wiesz co... - zaczął delikatnie - Może udalibyśmy się do centrum pokemonów? Jest takie jedno na terenie ośrodka. Tam na pewno zaopiekują się twoim pokemonem.
Bui, bui - powiedział mój pokemon z wyższością w głosie. Zauważyłem, że on potrafi mówić tylko w ten sposób. - Buizel bui.

- Wyzdrowieje - powiedziałem trochę jakbym rozkazywał chorobie ustąpić i zostawić Eevee'ego w spokoju.
Buizel zaczął rozmasowywać miejsce, w którym widniało zadrapanie. Spojrzał na pokemona Alex z czymś w rodzaju współczucia, jednak jego twarz zostawała bez wyrazu.
- No dobrze.. W takim razie chodźmy - powiedziałem cicho wychodząc z pokoju i udając się w kierunku centrum pokemonów.
Grzywka Elliota opadała mu na oczy. Przystanąłem w miejscu, żeby zaczekać na Alex.

- Ach... Spoko - była to najprawdopodobniej najbardziej inteligentna odpowiedź jaka wpadła mi do głowy.
Dobrze, że dziewczyna nie mogła czytać teraz w moim myślach, bo były one trochę pogmatwane.
Skoro pokemon ma słabe kości, to dlaczego trenerka wystawiła go do walki? A może o tym nie wiedziała? Ale przecież powiedziała mi to przed sekundą. A może uważała mnie za tak słabego, iż w tym wypadku ataki nie będą mocne? A może po prostu zapomniała o tym, że jej pokemon ma słabe kości.
Zagryzłem zęby. Moja nowa towarzyszka była zaprawdę wyjątkowa. Moje rozmyślenia przerwał kres wędrówki. Przede mną malował się spory budynek. Był opatrzony wielkim napisem: "Centrum Pokemonów"
Wszedłem tam bez wahania. W środku nie było nikogo oprócz siostry Joy.
- Dzień dobry...

Ogarnęła mnie fala zdziwienia. Alex musiała być tu częstym gościem
- Tak. Dokładnie - odparłem bez cienia zawahania.
Wzrok siostry Joy padł na mojego pokemona. W oczach miała zaskoczenie.
- Dziwny pokemon - rzuciła w moją stronę i zajęła się opatrywaniem łapki Eevee'ego - Jakoś mało podobny do zwykłego Buizela.
- No tak - przyznałem. - Mój towarzysz jest dość oryginalny...